به گزارش قدس آنلاین، دانشمندان می گویند این چسب های جدید می تواند منجر به ارائه راهی قوی تر و با تخریب کمتر جهت نگهداری پوستی که تازه پیوند زده شده است گردد.

روش های متعددی جهت بستن زخم ها جود دارد، چسب های شیمیایی اغلب مواد سمی از جمله فرمالدئید آزاد می کنند و اغلب برای بستن بافت های مرطوب یا چسباندن بافت های خاص کاربرد دارند. استراتژی های مکانیکی شامل بخیه و منگنه ، نیز وجود دارند که بخیه زدن برای فضاهای کوچک دشوار می باشد و بر روی بافت های نازک و بسیار نرم، کارآیی ندارد، منگنه نیز می تواند خسارت قابل توجهی به محل زخم وارد آورده و بافت سوراخ شده را مستعد ابتلا به عفونت کند.

یک مهندس علوم زیستی و مدیر مرکز احیا کننده درمان در بیمارستان های بریگهام و زنان در بوستون آمریکا، می گوید: در پزشکی نیاز بزرگی برای استفاده از چسب های بهتر برای درمان مکان هایی که زخم ها بسیار حساس هستند، وجود دارد و ما با الهام از طبیعت چسبی برای چنین زخم هایی ساخته ام".

این محققان پانسمان جدید خود را از یک گونه کرم سرخاردار با عنوان Pomphorhynchus laevis، که انگلی در روده ماهی است، ساخته اند.

انگل، چسباندن و پیوند زدن زخم را با سوراخ کردن دیواره روده از طریق خرطوم بلند و سوزنی شکل خود انجام داده و پس از آن با استفاده از عضلات و خرطوم کاکتوس مانند خود سوراخ را پر کرده و به آن می چسبد. این یک عمل شیمیایی نیست و در حقیقت یک زنجیره از اعمال مکانیکی است.

چسب زخم جدید با هزاران سوزن مخروطی شکل میکروسکوپی با عرضی در حدود 280 میکرون و ارتفاع 700 میکرون پوشیده شده است. موهای انسان به طور متوسط در حدود 100 میکرون عرض دارند.

نوک های سوزن می تواند به دو یا سه برابر اندازه اصلی خود زمانی که مرطوب می شوند تغییر پیدا کنند، به عنوان مثال، هنگامی که یک پانسمان پوشیده شده با این سوزن ها در برابر بافت مرطوب قرار گیرد، سوزن ها در سطح نفوذ کرده و تورم می کننند و در محل زخم قفل می شوند. قدرت چسبندگی سوزن های ریز، بیش از سه برابر قوی تر از منگنه های جراحی معمولی که در پیوند پوستی مورد استفاده قرار می گیرد، است.

پس از آزمایش این چسب بر روی انگشت یکی از محققان گروه ساخت، ثابت شد که سوزن های ریز حداقل صدمه را دارند و کشیدن و باز کردن آنها احساسی شبیه به برداشتن لایه نازکی از روی پوست ایجاد می کند.

سوراخ هایی که آنها ایجاد می کنند آنقدر کوچک است که واقعا به سرعت و در عرض یک ساعت، بسته می شوند، این مواد به اندازه کافی قوی هستند که به صورت مطمئن در داخل بافت فرو روند و به اندازه کافی انعطاف پذیر هستند که بتوانند تغییر شکل یافته و از سوراخ های اولیه ایجاد شده بیرون کشیده شوند.

همچنین، این واقعیت که آن‌ها متورم می شوند تا حفره هایی را که ایجاد نموده اند پر کنند، به این معنی است که بر خلاف منگنه ها، سخت تر از آن هستند که باکتری ها بتوانند به درون آن ها نفوذ پیدا کنند.

این اختراع می تواند جانشین منگنه و بخیه، که در حال حاضر برای حفظ پیوند پوست در بیماران مبتلا به زخم های جدی اعم از سوختگی، عفونت، سرطان و آسیب های دیگر مورد استفاده قرار می گیرد، گردد. محققان همچنین می توانند ترکیبات درمانی مختلفی را با این سوزن بکار برند.

برای مثال می تواند شامل آنتی بیوتیک ها، ترکیبات افزایش دهنده رشد یا مولکول های ضد التهاب باشند. گام بعدی ایجاد نسخه های تخریب پذیر زیستی از این چسب است که ما می توانیم در داخل بدن، در بستن زخم بافت هایی مانند روده از آن استفاده کنیم.

اگر آزمایشاتی که با این چسب در حیوانات بزرگ صورت گرفته است، بهبودی زخم پوست را با عفونت های کمتری در مقایسه با بخیه و منگنه نشان دهد این محصول در درمانگاه ها نیز توسعه خواهد یافت.